Wayah esuk jagone kluruk. Jam ing tembok wis nuduhake angka lima. Surati enggal njenggirat sajak kesusu kaya selak ana sing digarap.
"Aduh, kerinan aku...!" tembunge Surati lirih sinambi nglempiti kemul ditata ing pinggiring peturon.
Sedhela sawise tangi dheweke enggal menyang mburi njupuk banyu kanggo wudlu. Ora let suwe banjur sholat subuh. Bareng wis rampung anggone sholat enggal nata dagangan diunggahake ing motor. Gawan dagangan sing ditata mau banjur dikencang nganggo tampar sing wis dicawisake ing sepedhane.
" Buk.. ibuk..! " pangundange anake sing mara nyeraki Surati.
" Ana apa ta Lin? " wangsulane Surati marang anake sing dijenengi Lintang.
" Ibu, ora ngenteni Bapak bali, Bu? " pitakone Lintang marang ibune.
Sing ditakoni ora njawab mung nggelengake sirahe.
" Lha ngapa ta Bu? Kan Bapak dina iki bakal bali ta, Bu? " pitakone Lintang nlesih.
" Ora papa Lin, Ibu mung selak kesusu wae. Ora perlu ngenteni bapakmu!" semaure Surati .
" Lho, biasane ibu rak mesthi ngenteni Bapak ta? pitakone Lintang meneh.
" Ora! saiki ra prelu ibu ngenteni bapakmu Lintang. Wis ibu mangkat. Mangsa borong mengko yen bapakmu teka.. " semaure ibune rada sero sinambi nggenjot sepedha motore.
Ngerti ibune age-age lunga Lintang wis ora wani takon maneh. Amung dheweke dadi rada bingung, geneya ibune kok kaya ora kaya adate. Biasane mesthi ngenteni bapakne bali saka kerja sakdurunge lunga menyang pasar. Ya pancen sanadyan mung sedhela mesthingenteni baline bapake Lintang sing bali seka jaga malem ing salah sawijine bank ing kutha kecamatan. Maklum pakaryane dadi petugas jaga malam dadi saben bengi mesthi ora tau turu ngomah, lan bali mulih yen wis wayahe parak esuk kepara nganti jam pitu tekane jam wolu ngenti bapak-bapak pegawai bank yen wis padha rawuh.
Ora let suwe udakara jam eneman, bapake Lintang teka. Praupane rada ora semringah. rambute acak-acakan. Mlebu ngomah anjur nakoni Lintang.
" Ibumu wis mangkat pa Lin? " pitakone marang Lintang.
" Empun, Pak. Nembe mawon. " wangsulane Lintang cekak.
Tanpa nerusake pitakone, bapake Lintang banjur tumuju ing mburi. Sarunge sing kawit mau di cangklongake ing pndhake banjur disampirake ing tampar. sedhela banjur mlebu kamar. Lintang sing meruhi bapake kaya ngono iku ora nggape piye-piye. Dheweke terus tata-tata buku arep mangkat sekolah. Lintang iku lagi kelas loro SMP. Nanging dheweke kadhang wis duwe pamikiran kang dewasa. Ora seneng melu campur tangan urusane wong tuwane yen lagi rada ora kepenak disawang. Dheweke rumangsa ora perlu melu-melu urusane wong tuwa yen katone lagi padha pasulayan. Sing baku katresnane marang wong tuwane sakloron ora suda marang dheweke. Semono uga wong tuwane Lintang sajak uga mangerteni kekarepane Lintang. jalaran Lintang iku anak siji-sijine sing bakal dadi penyambung sejarh uripe. Mula meh kabeh apa sing dikarepake Lintang prasasat didurut karo wong tuwane. Nanging mungguhing Lintang, urip tanpa tunggal sedulur ora saben dina nyenengake. Mung wae dheweke bisa nyimpen rasa ora senenge marang kahanan kang diadhepi.
Jam setengah pitu Lintang mangkat sekolah. Sadurunge dheweke sarapan saperlune wae. Ing kamar bapake durung metu-metu.
"Pak, Lintang mangkat sekolah pak?"
"Ya, ngati-ati ya Lin! " semaure bapake Lintang saka njero kamar.
Lintang age-age mangkat sekolah. Tas werna abang enom disaut dicangklongake ing pundhake, banjur nggenjot pit minine mlayu mangkat sekolah.
Ing sekolahan kanca-kancane Lintang wis akeh sing padha teka. Dheweke padha tata-tata mlebu kelas jalaran wis meh dilekasi pelajaran. Bel sekolahan nyuwara sero ngundang bocah-ocah supaya enggal age mlebu. Kaya lumrahe wong sekolah kabeh kegiatan rutin enggal kawiwitan. Guru-guru uga enggal padha mlebu kelas saperlu menehi piwulang marang murid-muride. Katon ing saben kelas wis siaga pelajaran. Ora let suwe katon keprungu swarane guru lagi padha nerangake pelajaran. Lintang sakancane padha katon tenanan anggone nggatekake. Jalaran ing wayah esuk ngene pelajaran sing diwulangake klebu pelajaran sing dianggep abot. Kayata matematika. Wektu iku kelase Lintang uga lagi pelajaran matematika.
Sauntara anggone sinau Lintang ing kelas, dumadakan salah sijine gurune Lintang ngethok lawang. Bu Darti asmane. Pak Rujito guru matematikane Lintang katon ngendikan karo bu Darti.
" E... Lintang, dimintang ke kantor sebentar ada yang ingin bertemu.! ngedikane Pak Rujito.
" Baik, Pak." Lintang sumaur cekak.
Ing atine Lintang tuwuh rasa pitakon, ana apa kok nganti dheweke didhawuhi menyang kantor. Lintang age tumuju kantor di tutake Bu Darti. Ing kantor katon sepi, sing ana mung para TU lagi padha megawean administrasi sekolah.
" Lintang, mrenea! " pangundange pawongan saka ruang tamu kantor.
Lintang sajak kaget. Banjur nyedhaki pawongan mau.
" Oh, njenengan, ta Pak Lik. Wonten punapa? " pitakone Lintang.
"Kene, lungguha sik. Ana kabar penting sing kudu tak tekanke kowe." semaure wong mau.
Lintang mung manut wae banjur lungguh ing sak ngarepe wong iku.
" Iki aku sak derma ngomongi kowe. Sing sabar ya kowe..," piwelinge wong iku.
" Inggih, Lik. Wonten menapa ta? Kok kados.. ., " Lintang ra nerusake guneme.
" Ibumu. Lin, saiki neng rumah sakit. Enggala kowe nusul mrana," wong iku ngandhani Lintang kanthi sareh.
" Enten napa ta Lik? Kok ibu ten rumah sakit? " pitakone Lintang karo nggeget lambene sajak kuwatir.
" Wis ayo tak terke mrana langsung wae. Ibumu mau kecelakaan!" semaure wong iku.
" Kecelakaan... " suwarane Lintang lirih.
Wong iku manthuke sirahe. Lintang kaget banget. Mripate kaca-kaca katon arep nyuntakake luhe. Dheweke banjur enggal nyuwun pamit marang bapak ibu guru ing sekolahan. Banjur menyang rumah sakit diterake pawongan mau..... ( bersambung )
